Nuptse
Na pierwszy rzut oka Nuptse (po tybetańsku — „Zachodni Szczyt”) wydaje się zaledwie długim grzbietem — zachodnią granią Lhotse. W grzbiecie tym wyróżniamy następujące wierzchołki, licząc od wschodu ku zachodowi: 7703 m, 7815 m, 7879 m, 7795 m i 7745 m. Największe obniżenie grani pomiędzy Nuptse a Lhotse ma kotę 7569 m, a więc tylko 310 m poniżej głównego wierzchołka Nuptse. Jednak odległość 4,5 km jaka dzieli ten szczyt od Lhotse i odmienność budowy geologicznej sprawiają, że Nuptse zawsze był traktowany jako samodzielny szczyt. Nuptse został po raz pierwszy zaatakowany i od razu zdobyty w 1961 roku przez silną wyprawę brytyjską, którą kierował Joseph Walmsley. Ze wszystkich wierzchołków Nuptse najłatwiej dostępny jest szczyt 7703 m, który bez większych trudności technicznych można osiągnąć trawersem od normalnej drogi z Western Cwm na Przełęcz Południową. Jednak prowadzenie tędy drogi na główny wierzchołek jest zupełnie nieopłacalne, ze względu na poszarpaną, prawie 3-kilometrową grań dzielącą obydwa wierzchołki. Brytyjczycy od razu odrzucili tę ewentualność. Baza została założona na lodowcu Nuptse, na wysokości 5200 m.
l kwietnia w kuluarze został założony obóz V, a następnie — tymczasowy obóz VI, tuż poniżej północno-zachodniej grani stanowiącej granicę państwową. 9 kwietnia Takeshi Takeda i Akio Otaki opuścili ten obóz o godzinie 8.45. O godzinie 11.30 osiągnęli oni grań, gdzie zatrzymali się na odpoczynek, rozwiązując się przy tym z liny. W pewnym momencie Otaki stracił równowagę i spadł stromą ścianą na lodowiec Gyachung po stronie tybetańskiej ponosząc śmierć. Z politycznych i technicznych względów Japończycy zaniechali poszukiwań ciała tragicznie zmarłego alpinisty. Mimo tego wypadku, akcja nie została przerwana ani na moment. Obóz VI został przeniesiony na wysokość 7670 m. 10 kwietnia o godzinie 7 wyruszyli z niego Yukihiko Kato, Kiyoto Sakaizawa i Pasang Phu-tar III. Po 4-godzinnej wspinaczce stromą niezwykle ostrą granią skalną, trójka ta stanęła o godzinie 11 na wierzchołku Gyachung Kang. Panowała bezchmurna, nieco wietrzna pogoda. Po godzinie spędzonej na wierzchołku głównie na fotografowaniu wspaniałych widoków, trójka zdobywców rozpoczęła zejście i wróciła do obozu VI o godzinie 15. Wejście szczytowe zostało jeszcze powtórzone w dniu 11 kwietnia przez Kazunobu Machida i Kazunari Yasuhisa. Efektywnie i niedostępnie wyglądający od strony Eyerestu szczyt Gyachung Kang okazał się łatwiejszy niż przypuszczano.
Ten stosunkowo mało znany acz wysoki szczyt leży w rejonie Khumbu Himal na granicy nepalsko-tybetańskiej, pomiędzy masywami Eyerestu i Cho Oyu. Długo nie budził on szczególnego zainteresowania alpinistów. Pozwolenie na atakowanie tego szczytu w 1955 roku otrzymał niespodziewanie dla siebie N. G. Dyhrenfurth, który starał się o Lhotse… Szczyt wydał mu się zbyt trudny technicznie i zezwolenie pozostało nie wykorzystane. Wiosną 1964 roku na lodowcu Ngozumpa zjawiła się narodowa wyprawa japońska na czele z Kazuyoshi Kohara, który równocześnie pełnił funkcję lekarza. Jego zastępcą był Ichiro Yoshizawa. Wyprawa liczyła 7 wspinaczy, reportera prasowego i filmowca. Zaangażowano 12 tragarzy wysokościowych — Szerpów — z Pasangiem Phutarem III jako sirdarem. Japończycy założyli bazę na wysokości 5280 m w dniu 11 marca. Czwarty z kolei obóz stanowił bazę wysuniętą i założony został 27 marca u podstawy wielkiego kuluaru, który stwarzał stosunkowo najłatwiejszą możliwość poprowadzenia szlaku na całej olbrzymiej zachodniej i południowo-zachodniej flance Gyachung Kang.
W latach 1974—79 wschodnią grań Himalchuli atakowały bezskutecznie 4 wyprawy, ale tylko Włochom udało się osiągnąć poważniejszą wysokość. Wiosną 1975 roku 7-osobowa wyprawa japońska kierowana przez Hidezumi Korni próbowała dokonać I wejścia na zachodni wierzchołek. Po założeniu 3 obozów na południowo-zachodniej flance osiągnięto wysokość 6700 m, ale długotrwałe załamanie pogody udaremniło przeprowadzenie ataku szczytowego. W 1978 roku Japończycy uzyskali zezwolenie na atakowanie głównego wierzchołka, nową drogą od południa z Dordi Khola. Na czele 10-osobowego zespołu stał Yoshio Ogata. Baza założona została 24 marca na wysokości 3870 m. Wspinano się lewą połacią południowej ściany zachodniego wierzchołka. Trudności lodowo-skalne zmuszały do stałego poręczowania. Po założeniu 3 obozów w ścianie, osiągnięto 28 kwietnia południowo-zachodnią grań, na której stanął obóz IV. Dalsza droga wiodła już szlakiem wyprawy z 1960 roku. 4 maja założony został obóz V, a w 2 dni później Kazumi Fujikura, Hisao Miyazaki i Shigenori Tamura osiągnęli główny wierzchołek. 7 maja Y. Ogata i Kazuhiro Sugeno po 9 godzinach wspinaczki z obozu IV dotarli na zachodni wierzchołek. Ponieważ wejście to dokonane zostało bez zezwolenia, kierownik ekspedycji ukarany został zakazem wjazdu do Nepalu przez 5 lat.
W skład trzeciej wyprawy wchodzili: Jiro Yamada, Masahiro Harada, Yoshiro Kawada, Katsuhisa Kimura, Hideki Miyashita, Shigeru Murata, Kimimasa Nakazawa, Koichiro Ohmori, Susumu Takashio i Hisashi Tanabe. Za szlak wejścia obrano potężną południowo-zachodnią flankę zachodniego wierzchołka. 19 kwietnia założona została baza na dużej ostrodze, odchodzącej od grani w kształcie sierpa. Przez następne dni szukano najlepszego wejścia na grań. Obóz I (5180 m) stanął 25 kwietnia na grani, a obóz II w 6 dni później już na pierwszym stopniu systemu lodowo-śnieżnych tarasów. Przed świtem 3 maja, obok obozu I spadła lawina i pojedyncze bloki lodowe uderzyły w namiot tragarzy. Jeden zginął na miejscu, a drugi musiał być ewakuowany do Pokhary. Wspinaczka powyżej obozu II była już głównie lodowa i szybko zdobywano wysokość. Na drugim tarasie stanął 7 maja obóz III, a po pokonaniu głównych trudności, na śnieżnych stokach zachodniego wierzchołka — obóz IV. 22 maja wspinacze osiągnęli wysokość 7010 m (obóz V) i następnego dnia po obejściu od północy zachodniego wierzchołka założyli ostatni obóz na szerokiej przełęczy między oboma wierzchołkami. O 5 rano Harada i Tanabe opuścili namiot i idąc z tlenem, po 6 godzinach osiągnęli kopułę szczytową. Teren skalny wbrew przewidywaniom nie okazał się trudny i tylko stroma ścianka lodowa zmusiła ich do wyrąbywania stopni. Tuż po godzinie 13 osiągnęli rozległy wierzchołek z nawisami na wschodnią stronę. Ze zboczy zachodniego wierzchołka byli obserwowani przez silny teleobiektyw.