Atak na basztę
Bonington i Scott zaatakowali basztę szczytową zbudowaną z solidnego granitu. Cały czas prowadził Scott. Wspinaczka była skrajnie trudna, alpinistom cisnęły się na usta porównania ze sławnymi drogami Yosemitów. W pewnym miejscu musieli pokonać gładką płytę za pomocą wahadła linowego. Zalodzone rysy doprowadziły wspinaczy do małego ramienia śnieżnego. Nad nimi wznosił się przewieszony blok szczytowy. Bonington poprowadził trawersem w prawo i znalazł łatwiejszą drogę. Na prowadzenie znów wyszedł niezmordowany Scott. Jeszcze przez ponad godzinę wspinali się śnieżnymi skałami, aż wreszcie o godzinie 19 stanęli na wierzchołku „Ludożercy”. Słońce właśnie kryło się za masyw Kunyang Chhish. Mieli mało czasu na podziwianie wspaniałej panoramy. Wśród morza szczytów wyróżniała się ogromna sylwetka K2. Pierwszy zjazd Anglicy założyli tuż poniżej wierzchołka. Zjeżdżali wprost w dół we wzmagającym się wietrze. W czasie jednego zjazdu Scott poślizgnął się i zrobił na linie duże wahadło uderzając silnie nogami o skałę. Efektem tego pechowego upadku było złamanie obu nóg w kostkach. Sytuacja stała się dramatyczna. Scott mógł się poruszać tylko na czworakach, a droga zejściowa była trudna nawet dla człowieka w pełni sprawnego.
Ostateczny szturm wstrzymało o 2 dni pogorszenie się pogody. Pierwszą noc Anthoine i Bonington spędzili na zewnątrz, gdyż mały namiot nie mógł pomieścić całej czwórki. Po biwaku Bonington i Scott zeszli do obozu III po drugi namiot. 11 lipca czterej Anglicy rozpoczęli atak. Nad obozem IVW zachodnia grań spiętrzała się uskokiem. Pierwszy odcinek pokonali po zawieszonych wcześniej poręczówkach, później Scott poprowadził dziewiczym, niezwykle trudnym terenem skalnym. Po pokonaniu uskoku, wspinacze wyszli na wielkie śnieżne ramię i tu, na wysokości ok. 6900 m wykopali jamę śnieżną. Spędzili w niej noc Anthoine i Bonington, podczas gdy Rowland i Scott rozbili obok namiot szturmowy. Następnego dnia późnym popołudniem wśród ciągle dużych trudności Anglicy osiągnęli zachodni wierzchołek Baintha Brakk. Dla Boningtona była to już druga „wizyta” na tym czubku. Na przełęczy po drugiej stronie wierzchołka wspinacze odnaleźli jamę wykopaną przez Boningtona i Estcourta w czasie ich próby, poszerzyli ją i spędzili w niej noc z 12 na 13 lipca. Anglicy uzgodnili, że decydującego dnia, jako pierwszy zespół będą wspinać się Bonington i Scott. 13 lipca pierwsza dwójka wyruszyła o godzinie 5. W godzinę po niej wystartowali również Anthoine i Rowland.
29 czerwca Bonington i Estcourt pokonali strome pola lodowe i dotarli do pasa skał oddzielających je od grani pomiędzy wierzchołkami głównym i niewiele niższym zachodnim (ok. 7200 m). Po pokonaniu 30 m, wspinacze musieli zabiwakować z powodu nadchodzących ciemności. 30 czerwca wyruszyli początkowo w kierunku monolitycznej baszty głównego wierzchołka. Po osiągnięciu przełęczy zrezygnowali z ataku ze względu na braki w sprzęcie i zmęczenie. Zwrócili się w kierunku wierzchołka zachodniego, który osiągnęli po jeszcze jednym biwaku, rankiem l lipca. Od przełączki prowadził na szczyt nietrudny stok śnieżny. Wielodniowa akcja i biwaki bez namiotów, sprawiły, że Bonington i Estcourt wrócili na przełęcz bardzo wyczerpani. Zastali tu namioty obozu III, a w nich pozostałą czwórkę uczestników wyprawy. Po dyskusji nad dalszymi planami wszyscy wycofali się do bazy. Dla przeprowadzenia końcowego szturmu trzeba było lepiej zaopatrzyć obóz na przełęczy. 5 lipca Anthoine, Rowland i Scott ustawili na ramieniu w zachodniej grani namiot obozu IVW (6700 m). Następnego dnia dołączył do nich Bonington, który jednym ciągiem pokonał różnicę poziomów 1600 m dzielącą bazę wysuniętą od przełęczy. Przyniósł on niepomyślną wiadomość, że Braithwaite i Estcourt musieli zrezygnować z dalszej akcji. Pierwszemu ciągle dolegała zraniona noga, a Estcourt nie mógł przyjść do siebie po wyczerpującej akcji na zachodnim wierzchołku.
10 czerwca 1977 roku na lodowcu Uzun Brakk założyła bazę silna wyprawa angielska. W jej skład wchodzili: Mo Anthoine, Christian Bonington, Paul Braithwaite, Nicholas Estcourt, Clive Rowland i Douglas Scott. Bazę wysuniętą Anglicy założyli na wysokości 4875 m niedaleko południowo-zachodnich urwisk szczytu. Teraz zespół podzielił się na 2 części. Braithwaite i Scott zamierzali zaatakować w stylu alpejskim skrzesany filar południowy, podczas gdy pozostali zajęli się poręczowaniem drogi do zachodniej przełączy. 18 czerwca spadający kamień zranił Braithwaitea i zespół musiał się wycofać. W tej sytuacji Scott zrezygnował ze swoich planów i dołączył do reszty ekipy. Posuwając się trasą rozpoznaną przez Japończyków alpiniści brytyjscy założyli obóz II. Wyżej napotkano japońskie poręczówki, które ku zadowoleniu Anglików nadawały się do wykorzystania. Dodatkowym „prezentem” Japończyków był zwój 250 m lin znaleziony w najwyższym punkcie do jakiego dotarli w 1976 roku. 22 czerwca Anthoine i Rowland pokonali ostatnie spiętrzenie dolnej ściany i wyszli na skraj pól śnieżnych prowadzących do przełęczy zachodniej. W parę dni później Bonington i Estcourt wyruszyli z obozu II do ataku szczytowego. Osiągnęli przełęcz i po biwaku powtórzyli trawers Japończyków szeroką galerią śnieżną do kulminacji południowego filara. Po przetransportowaniu sprzętu 27 czerwca wykopali oni jamę śnieżną, która służyła im za obóz IV. Tego dnia zawiesili jeszcze 2 liny poręczowe powyżej obozu. Cały następny dzień spędzili na wypoczynku.
Szczyt ten stanowiący najwyższe wzniesienie Panmah Mustagh w Karakorum, wygląda absolutnie niedostępnie i chyba dlatego Conway, który ujrzał go w 1892 roku z lodowca Sim Gang nadał mu nazwę „Ogre” (ludożerca). Nazwa ta przez wiele lat egzystowała na równi z mianem miejscowym. W następnych latach działało tu parę wypraw, które zbadały cały rejon, nie próbowały jednak atakować szczytu. Angielskie wyprawy pod kierunkiem Don Morrisona w latach 1971 i 1975 nie znalazły żadnej przystępnej drogi w dolnych urwiskach szczytu. W 1974 roku Japończycy dotarli do wysokości 5600 m na południowo-zachodniej ścianie. Rok 1976 przyniósł 7-osobową wyprawę japońską pod kierownictwem Tadashi Nishihara, która z lodowca Uzun Brakk weszła 12 sierpnia na zachodnią przełęcz, a następnie przeprowadziła 2 próby zdobycia wierzchołka. Długim lodowym trawersem osiągnięto wysokość 6500 m w pobliżu kulminacji południowego filara, gdzie ustawiono obóz IV. Drugi atak zakończył się na wysokości 6600 m na grani zachodniej. Wyprawa japońska rozwiązała problem dolnej części południowo-zachodniej ściany i rozpoznała 2 warianty przeprowadzenia ataku szczytowego. Wiadomo też już było, że pokonanie wysokiego na 700 m i skomplikowanego w budowie szczytowego bloku Baintha Brakk, będzie wymagało skrajnie trudnej wspinaczki.